Γράφει ο
Πάνος Πιπερόπουλος
Πάνος Πιπερόπουλος
Καθώς η παγκοσμιοποίηση των αγορών συνεχίζεται και αυξάνεται ο ανταγωνισμός, οι περισσότερες χώρες σε όλο τον κόσμο εγκαταλείπουν το χθεσινό «modus operandi» στην άκρη, φροντίζοντας να αναδιαρθρώσουν τις οικονομίες τους ώστε να διαχειριστούν με επιτυχία τις τρέχουσες ανάγκες και να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν τις μελλοντικές προκλήσεις.
Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, οι δημιουργικοί άνθρωποι, ως εργαζόμενοι, γίνονται πιο πολύτιμοι και επιθυμητοί για τις επιχειρήσεις σε σύγκριση με τα άτομα που εργάζονται με, κατασκευάζουν ή διαθέτουν τα δικά τους μηχανήματα.
Η αξία της δημιουργικότητας - η ικανότητα να δημιουργήσουμε κάτι νέο και δυνητικά χρήσιμο - για τη δημιουργία ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων για την επιχείρηση έχει γίνει το σημείο εστίασης της προσοχής και του ενδιαφέροντος για επιχειρήσεις και Έθνη στον 21ο αιώνα.
Εδώ θέλω να σας υπενθυμίσω την παροιμιακή φράση του Henry Ford ο οποίος, ξεκινώντας την ιστορική του πλέον αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς έψαχνε για στελέχη και παραγωγικό δυναμικό είχε πει «Θα ήθελα να είχα 100 ανθρώπους που δεν γνωρίζουν την λέξη… αδύνατον».
Με καθημερινά αυξανόμενη ένταση και συχνότητα, ακούμε το επιχείρημα ότι οι «ιδέες» έχουν γίνει πλέον ο πιο σημαντικός οικονομικός πόρος για άτομα, επιχειρήσεις και Έθνη. Σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, αρχίζει να αναδύεται ευδιάκριτα και εντυπωσιακά μια «δημιουργική τάξη» προσώπων που διαθέτουν σύνθετες διανοητικές δεξιότητες και συναισθηματικά ώριμες (νοήμονες και ευφυείς) προσωπικότητες.
Επακόλουθο αυτών των ιστορικών αλλαγών είναι η διαπίστωση ότι ενώ μέχρι πρόσφατα η έμφαση δινόταν στη γνώση, το επίκεντρο της προσοχής και του ενδιαφέροντος πλέον στρέφεται συστηματικά προς την κατεύθυνση της δημιουργικότητας.
Μάνατζερ και επιχειρηματίες που καταστρώνουν διοικητικές στρατηγικές αναμφίβολα επιθυμούν να είναι δημιουργικοί, αλλά διαπιστώνεται ότι πολύ συχνά δεν είχαν την δυνατότητα και την ευχέρεια στο παρελθόν να μελετήσουν και να σπουδάσουν τα θέματα της δημιουργικότητας και ως εκ τούτου, δυστυχώς, παρά τη θέληση τους, αδυνατούν να κατανοήσουν βασικά συστατικά της έννοιας της δημιουργικότητας.
Η δημιουργικότητα περιλαμβάνει ειδικές δεξιότητες και πνευματικές ικανότητες, που μέσα από την διαδικασία της κληρονομικότητας είναι εμφανή σε κάποια άτομα, αλλά μπορεί να διδαχθεί και να αναπτυχθεί, εφόσον δοθούν στο άτομο οι κατάλληλες γνώσεις και υποστηριχθεί με την σχετική συστηματική εφαρμογή επίσημων εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε ακαδημαϊκό περιβάλλον και υποκινηθεί με την κατάλληλη στρατηγική μέσα σε ψυχοκοινωνικά θετικό επιχειρηματικό περιβάλλον.
Στο σύγχρονο επιχειρηματικό κόσμο, οι δημιουργικές βιομηχανίες και μέσα σε αυτές ο τομέας των δημιουργικών επιχειρήσεων αναγνωρίζονται ολοένα και περισσότερο από τους φορείς χάραξης πολιτικής και τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο ότι είναι ζωτικής σημασίας για την αναγέννηση και την οικονομική ανάπτυξη σε περιφερειακό και Εθνικό επίπεδο.
Στις δημιουργικές βιομηχανίες συγκαταλέγονται «Διαφήμιση, Αρχιτεκτονική, Τέχνη, Χειροτεχνία, Σχέδιο, Μόδα, Κινηματογράφος, Μουσική, Εφημερίδες, Εκδόσεις, Ραδιόφωνο, λογισμικό πληροφοριακών συστημάτων, Τηλεόραση, Παιχνίδια, και Video Games».
Στο σημείο αυτό σας προτρέπω να επισκεφθείτε το http://arts-business-creativity.blogspot.com/. Αυτό το Blog αποτελεί την διαδικτυακή αιχμή του επικοινωνιακού δόρατος του προγράμματος Μάστερ Τεχνών, Επιχειρήσεων και Δημιουργικότητας, το οποίο έχω την τιμή να διευθύνω και το οποίο προσφέρεται στο Business School του Πανεπιστημίου του Newcastle upon Tyne και θα καλωσορίσει (εφόσον είναι γραμμένα στην Αγγλική γλώσσα) άρθρα και απόψεις σχετικά με τη δημιουργικότητα, τα δημιουργικά άτομα και τις δημιουργικές ομάδες, τις δημιουργικές βιομηχανίες, καθώς και την δημιουργική κουλτούρα και πολιτισμό αλλά και το κοινωνικό σύστημα και την κοινωνία, ως ένα γενικότερο πλαίσιο αναφοράς.
--Ο κ. Πάνος Πιπερόπουλος, Ph.D., είναι Λέκτορας του Πανεπιστημίου του Newcastle, U.K.
